Uit: NRC

Uit: NL30

Uit: Utrechts Nieuwsblad

Thuis in 't Utrechtse

Vrouwkje Tuinman heeft tig ikken

Jeroen de Valk UTRECHT

Vrouwkje Tuinman schreef de deze maand verschenen dichtbundel Receptie. Ze gedijt goed in de Utrechtse literaire scene. ,,Hier is iedereen in iedereen geïnteresseerd.’’
Verwar nooit de ik-personen van Vrouwkje Tuinman met haarzelf. Als de Utrechtse dichteres identiek zou zijn aan al die ikken, dan was ze een kat, een stalker en Vincent van Gogh. Om maar enkele personages te noemen die voorkomen in haar dichtbundel Receptie.
,,De ik-figuur, dat ben ik niet. Ik schrijf vanuit een ’ik’ omdat dat confronterend werkt. Het dwingt mij om geloofwaardig te schrijven, mij in te leven. Mijn personages willen zich afsluiten van de buitenwereld, terwijl ik zelf juist heel sociaal ben. Sinds mijn schooltijd organiseer ik allerlei literaire evenementen .’’
In de loop van de bundel verandert de atmosfeer. In het eerste gedicht beschrijft Tuinman iemand die zelfs op zijn verjaardag de telefoon niet opneemt: ,,Mijn antwoordapparaat geeft ieder jaar september een felicitatie en de tussenstand van wie er dood en wie daar nog mee bezig is.’’ Geleidelijk verdwijnt deze stugheid, totdat de ’ik’ zich zo verliest in de liefde, dat ze angstig wordt bij de gedacht aan zijn sterfelijkheid. Ze ziet zichzelf al knielen bij zijn graf, ’met mijn harkje en mijn schepje en de gieter zwaar van water’.
Als bindend element fungeert een sobere, compacte stijl. ,,Ik laat veel weg, wil veel aan de zelfwerkzaamheid van de lezer overlaten. Ik doe niet aan inkleuren en vermijd bijvoeglijke naamwoorden. Hoewel poëzie met dat alles ook mag bestaan.’’
Eerder schreef Tuinman (32) de wel degelijk autobiografisch getinte dichtbundel Vitrine en de roman Grote Acht. In de bundel verwijst ze naar haar grote liefde, de voornaamloze dichter F. Starik. De hoofdpersoon van de roman is, net als zijzelf in haar jeugd, een onzeker meisje met een tirannieke vader. Vitrine leverde haar lovende recensies op en veel uitnodigingen om te komen voorlezen, Grote Acht een nominatie voor de Selexyz-prijs voor prozadebutanten, die begin maart wordt uitgereikt.
Al in 2005 ontving ze het eerste C.C.S. Crone Stipendium, de aanmoedigingsprijs van de stad Utrecht. Dit jaar wordt weer zo’n stipendium uitgereikt, en die zou wat Tuinman betreft naar Bernhard Christiansen mogen gaan. ,,Omdat hij niemand nadoet; hij is een categorie op zich.’’
Ze vindt Christiansen een typische representant van de Utrechtse literaire scene. ,,Iedereen is in iedereen geïnteresseerd. De scene is weinig hiërarchisch. Als je een festival organiseert met gearriveerde en beginnende dichters, komen die allemaal naar elkaar luisteren. Dat is in Amsterdam wel anders; daar bekijken dichters elkaar met scheve ogen.’’
Vrouwkje Tuinman: Receptie, Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar.